Zamana hakim olmak çok zor.Bir yerden sonra avucundan kayıp gidiyor.Geriye kalan sadece tortusu.5 yıllık üniversite maceramın sonuna geldim.Geride acıdan , hüzünden başka bir şeyin kaldığını söylersem doğru olmaz.Aslında çok değerli arkadaşlıklar edindim ama bu arkadaşlıklar hüzünlerin,stresin gölgesinde kaldı.Üniversitenin ilk yazı hariç geçirdiğim her yaz bana hayatımda adeta seviye atlattığını düşünüyorum.Avrupa'da tanıştığım insanlar,edindiğim tecrübeler ve tabi ki maceralar.Her birine şimdi dönüp baktığımda bu lanet gibi yaşadığım üniversite hayatının dairesinde birer soluklanma noktalarıydı.Oysa ki ilk üniversiteye başladığım vakitlerde düşündüğümün tersi yönde karşılaştığım insan tipleri yaşadıkları dar kalıplar,üniversite hocalarının ünvan almış olmalarına rağmen öğrenciler üzerinden yaptıkları yapıcılıktan tamamen uzakta eleştiriler ve ego tatminleri beni depresyona sürekledi.Sonuç olarak malum gezi olaylarının patlak verdiği sene ben de depresyonla uğraştım.Birbirini takip eden senelerde vermeye başladığım dersler beni okulu bitirme adına umutlandırdı.
Sonuç olarak bu sene ilk döneminde 12 ikinci döneminde 14 tane ders aldığım tabiri caizse kol gibi bir seneyi kayıpsız atlattım ve okulu bitirdim.Artık önümde daha uzun ve taşlı yol var.Çünkü bu yol hayatın ta kendisi.Hazır mıyım diye sorarsanız ben size hala 19 yaşındayım diye cevap veririm.O derece. Yeni hayaller,yeni umutlar artık o hayal kırıklıkları geride kaldı.Hissedebiliyorum bazı şeyler daha yeni başlıyor...
