Ölüm üzerine çok düşündüm. Saatlerce sarhoş, ayık, uykulu, uykusuz... Aslında insanlığın belki de hiçbir zaman çare bulamayacağı bir dert.
Peki ölüm bir dert mi? Ölüm var, ölüm var. Ölen var, ölen var. Hiç baktınız mü vapurla Kadıköy'e geçerken Topkapi Saray'inin camlarına. Kim bilir kimler o camlardan o boğazı izledi. Nice sultanlar, paşalar,sadrazamlarin entrikalarina şahit oldu o duvarlar.
Hepsi gitti. Mazi oldular. Entrikalar, iktidarları, güçleri hepsi mazide kayboldu gitti.
Hayat böyle ellerimizden her dakika kayıp gidiyor. Bir daha gelmemek üzere. Birol da böyle gitti. Kimler gitmedi ki Birol. Müziklerini dinlediğimiz müzisyenler mi üzerine saatlerce konuştuğumuz politikacılar mi?
Ölümünün ardından açtım bir filmini izledim birayla. Sen geldin bir sigara yaktın yanıma oturdun. Konuştuk hayata dair, hayal kırıkliklarina dair. Gelip geçen anılara, insanlara dair. Biliyordum seveceğini. Sonra gittin.
Elveda Birol.
